Dagjeuit, dagjeuit

Dagjeuit, dagje uit, mijn vriend bleef er maar niet over op houden. Hij had een dagjeuit gekregen van zijn werk en wilde dit zo snel mogelijk ‘opmaken’. Zeg je dat zo? Maar goed, hij wist nog niet of hij het met zijn vrienden wilden opmaken of met mij. Je snapt dat ik lichtelijk gefrustreerd was, natuurlijk wil ik een dagjeuit met hem! Maar goed, ik liet niets merken, een beetje een vrouwelijke eigenschap volgens mij, waardoor hij wel wist dat er iets was, maar er maar niet achter kon komen. Ik was te trots om te vertellen dat ik graag met hem een dagjeuit wilde en tot overmaat van ramp vroeg hij aan mij of ik het niet erg vond als hij met zijn vrienden ging. Ik zei ‘natuurlijk niet’ en waarom ik dit dan doe, ik snap het ook niet van mijzelf. Maar goed, op een gegeven moment sloeg de bom in en begon ik te huilen, ik zei dat ik het wel leuk vond om met hem een dagjeuit te doen. Hij knuffelde en moest lachen, hij zei meteen dat ik dit gelijk had moeten zeggen, want dit was helemaal niet erg en hij wilde het ook graag met mij.